Midnight in Paris (2011)

നോവലിസ്റ്റ് ആകാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ പാരീസ് നഗരത്തിൽ എത്തുന്നു. Nostalgia ആണു സിനിമയിലും, സിനിമയിൽ ഗിൽ (ഓവെൻ വിൽസൺ) എഴുതുന്ന കഥയിലേയും പ്രമേയം. പ്രഗല്ഭന്മാരായ സാഹിത്യകാരന്മാരും ചിത്രകാരന്മാരും ജീവിച്ച 1920കളിൽ ജീവിച്ച ഈ നഗരവുമായി കടുത്ത പ്രണയത്തിലാണു ഗിൽ.

ഒരു രാത്രി തെരിവില്ലൂടെ നടക്കുമ്പോൾ ഒരു വണ്ടിയിൽ കയറ്റി ഗിലിനെ ചിലർ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോകുന്നു. ഗിൽ ചെന്നുപെടുന്ന സ്തലത്തുവെച്ചു് ഗിൽ സ്കോട്ട് ഫിത്സ്ജെരാൾഡ്, ഏണെസ്റ്റ് ഹെമിങ്വേ, പാബ്ലൊ പിക്കാസോ, സൽവഡോർ ഡാലി, മാൻ റേയ് തുടങ്ങിയ സാഹിത്യകാരന്മാരേയും കലാകാരന്മാരെയും കണ്ടുമുട്ടുന്നു. അവിടെ ഗിൽ ആഡ്രിയാന എന്ന സ്ത്രീയെ പരിചയപ്പെടുന്ന (പാബ്ലൊ പിക്കാസോയുടേ mistress എന്നു സിനിമയിൽ പറയുന്നുണ്ടെങ്കിലും ആ കഥാപാത്രം സാങ്കല്പികമാണു്). അവൾ പ്രണയിക്കുന്ന കാലം 1850കളെയാണു. കഥയുടെ അവസാനം അവർ ഇരുവരെയും ഒരു കുതിരവണ്ടിയിൽ ചിലർ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോകുന്നു. അവിടെ വെച്ചു അവർ എഡ്ഗർ ഡെഗാസിനേയും, പോൾ ഗൊഗനിനേയും, ഒൺരി-ദെ- തുലൂ-ലൂത്രീക്കിനേയും പരിചയപ്പെടുന്നു. അവർക്ക് അവരുടെ കാലഘട്ടത്തിൽ ജീവിക്കുന്നതിനോടും അസംതൃപ്തി പ്രകടിപ്പിക്കുന്നു. സുവർണ്ണകാലം എന്നു അവർ വിശേഷിപ്പിക്കുന്നതു് റെനേസാൻസ് കാലഘട്ടമാണു്.

സിനിമയുടെ തുടക്കത്തിൽ ഗിൽ എഴുതുന്ന നോവലിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തെ കുറിച്ചു ഒരു സുഹൃത്തിനോട് വിവരിക്കുമ്പോൾ അദ്ദേഹം പറയുന്ന ഒരു ഡിയലോഗ് ഉണ്ടു. നമ്മൾ ജീവിക്കുന്ന കാലഘട്ടത്തേക്കാൾ കഴിഞ്ഞുപോയ ഒരു കാലമായിരുന്നു സുവർണ്ണകാലം എന്നു കരുതുന്നതു ഇന്നത്തെ യാധാർത്ഥ്യവുമായി പൊരുത്തപ്പെടാൻ കഴിയാത്തതുകൊണ്ടാണു് എന്നു.

 കഥയിലെ ഏറ്റവും പ്രസക്തമായി തോന്നിയ സന്ദേശവും ഇതാണു്. Cezanഉം Gauganഉം, Chagallഉം, Lautrecഉം, Picassoയും ജീവിച്ച നഗരത്തിനോടു പ്രണയം തോന്നാത്ത കലാകാരന്മാർ കുറവാണു്. ഞാൻ ഏറ്റവും അധികം ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന രണ്ടു വ്യക്തികളാണു ഹെമിങ്വേയും, ഡാലിയും. അവർ രണ്ടുപോരെയും നേരിട്ട് കണ്ട അനുഭൂതി ഈ സിനിമയിൽ വുഡി ആലൻ എനിക്ക് സമ്മാനിച്ചു.

Watch it here

Santhosh Pandit Trending More than Mohan Lal

ഇന്നു google insights പരിശോധിച്ചപ്പോൾ സന്തോഷ് പണ്ഡിറ്റ് മൂത്ത നടൻ മോഹൻ ലാലിനേക്കാൾ popular ആണെന്നു മനസിലായി. വിശത വിവരങ്ങൾ ഇവിടെ

Feel good factor for degenerates

The recent success Krishnanum Radhayum in cinemas all over Kerala is somewhat similar to the  success of  Slumdog Millionaire in the west. This  post should never be considered as an attempt to compare  the two movies by any stretch of the imagination.  My comparison is purely on perception and how it affects the mind of the viewer.

Slumdog Millionaire conveyed  a collective feel good factor to the western audience at seeing such miserably poverty in one of  India's most modern cities at a time when western economies were crumbling while India enjoyed two-digit growth rates. Slumdog Millionaire provided a balm to sooth those damaged  egos.

Due to the modern  influence of western notions of  political correctness our Mallu folks have  been recently deprived of the many sadistic pleasures  of mocking people of difference: Homosexuals, transvestites, handicapped folks, mentally ill people, short folks, (so-called) low castes,  balding men and dark skinned people (Which by the way is 90% of all people in Kerala).

And now in Kerala we have Santhosh Pandit:  Who gives the average Mallu  an opportunity  to laugh at someone whom even they perceive as silly or below par.  Someone who is   intellectually, and superficially inferior to himself.

Kerala has  found a means to vent her degenerate collective complexes. The much wanted feel good factor that she has never managed to achieve by excellence in any other field of activity.

I Confess (1953)

1953ൽ ആൽഫ്രഡ് കിച്ച്കോക്ക് സംവിധാനവും നിർമ്മാണവും വഹിച്ച സിനിമയാണു് "I Confess". കുമ്പസാര രഹസ്യം കാത്തുസൂക്ഷിക്കുന്ന ഒരു പാദിരിയുടെ കഥയാണു്.

സിനിമ കൊലപാതകത്തിലാണു് ആരംഭിക്കുന്നതു്. കൊലപാതകി സെമിനാരിയിലെ പണിക്കാരനാണു്. സെമിനാരിയിലെ ചെറുപ്പക്കാരനായ പാദിരിയോടു് ചെയ്ത കുറ്റകൃത്യം അദ്ദേഹം കുമ്പസാരമായി പറയുന്നു. സിനിമയുടെ അവസാനംവരെ ഈ കുമ്പസാര രഹസ്യം പാദിരി സൂക്ഷിക്കുന്നു. ഒടുവിൽ എങ്ങനെ ഈ രഹസ്യം പോലീസ് അന്വേഷിച്ചു് കണ്ടുപിടിക്കുന്നു എന്നുള്ളതാണു് സിനിമയിലെ suspense.

ആദർശ്ശ ശീലനായ പാദിരിയാണു് കഥയിലെ പ്രധാന കഥാപാത്രം. ബൈബിൾ വചനങ്ങൾ

ബൈബിളിൽ യെശയ്യാ 53:7 മത്തായി 18:15 ഇപ്രകാരം രഹസ്യം സൂക്ഷിക്കാൻ പഠിപ്പിക്കുന്നു.

കഥാനായകൻ പുരോഹിതനാകുന്നതിനു മുമ്പുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രണയ ബന്ധം ചിത്രീകരിച്ചിരിക്കുന്ന ശൈലി പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതാണു്. (കുപ്പായം ധരിച്ച ശേഷം അവിഹിത ബന്ധങ്ങൾ സംഭവിച്ചതായി കഥയിൽ ഇല്ലെങ്കിൽ പോലും ഐയർലന്റിൽ സിനിമ നിരോധിച്ചു !)

സിനിമയിൽ ഒരിടത്തും എന്തുകൊണ്ടാണു് കുമ്പസാരം പുരോഹിതൻ പോലീസുകാരോടു് പറയുന്നില്ല എന്നു വിശതീകരിക്കുന്നില്ല. ക്രിസ്ത്യാനി അല്ലാത്തവർ ഈ കാര്യം എങ്ങനെ മനസിലാക്കും എന്നു ഹിച്ച്ക്കോക്ക് എന്തുകൊണ്ടു് വിട്ടുപോയി എന്നു മനസിലാകുന്നില്ല.


ഈ ധാർമ്മിക കടമയെക്കുറിച്ച് സാധാരണ ജനങ്ങൾക്ക അറിയാത്തതുകൊണ്ടായിരിക്കാം സിനിമ പൊതുവെ പരാചയപ്പെട്ടതു്.

സിനിമയിലെ High contrast lightingഉം കടുത്ത നിഴലുകളും ചില പ്രത്യേകതകളാണു്. വിത്യസ്തമായ angleകൾ ഹിച്ച്ക്കോക്കിന്റെ എല്ലാ സിനിമകളിലും ഉള്ളതുപോലെ തന്നെ ഇതിലും ഉണ്ടു്. 

ഹിച്ച്ക്കോക്കിന്റെ മറ്റു ഗംഭീരം സൃഷ്ടികളുടെ കൂട്ടത്തിൽ വിലയിരുത്തുമ്പോൾ ഇതൊരു മികച്ച ചിത്രം ആയിരിക്കില്ല. എങ്കിലും നല്ല അഭിനയവും ലളിതമായ തിരക്കഥയും ഈ സിനിമയെ എന്റെ List സ്ഥാനം പിടിക്കുന്നു.

Nayak : The Hero (1966)

തീവണ്ടി ചിത്രങ്ങൾ എനിക്ക് വളരെ ഇഷ്ടമാണു്. Murder on the Orient Express, #20 Madras Mail, Dajeeling Limted. അതുപോലൊരു ചിത്രമാണു് സത്യജിത് റായ് സംവിധാനം ചെയ്ത "നായൿ" എന്ന സിനിമ. (Wes Anderson നിർമിച്ച Dajeeling Limted എന്ന സിനിമയിലൂടെയാണു് ഈ സിനിമയെ ഞാൻ പരിചയപ്പെടുന്നതു്. Anderson അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചിത്രം, നായൿ എന്ന സിനിമയുടെ കഥയുമായി യാതൊരു ബന്ധവുമില്ലെങ്കിൽ പോലും സത്യജിത് റായിക്കാണു് സമർപ്പിച്ചതു്. )

മുകളിൽ പറഞ്ഞ സിനിമകളിൽ ഉള്ളതുപോലെ ദുർമരണങ്ങൾ ഒന്നും ഈ സിനിമയിൽ ഇല്ല. പക്ഷെ ജീവിച്ചുകൊണ്ടു മരിക്കുന്ന ഒരു സിനിമ നടനെ പരിചയപ്പെടാം.



Plot:
ഒരു പ്രശസ്ത സിനിമ നടൻ (അരിന്ദം മുക്കർജീ) അഭിനയത്തിനുള്ള പുരസ്കാരം സ്വീകരിക്കാനായി ദില്ലിയിലേക്ക് തീവണ്ടിയിൽ യാത്ര ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ നടക്കുന്ന സംഭവങ്ങളാണു് ഈ സിനിമ. സമൂഹത്തിലുള്ള പല മേഖലയിലുള്ളവരെ അദ്ദേഹം കണ്ടുമുട്ടുന്നു. അരിന്ദുവിന്റെ ഗ്ലാമറിൽ ഒട്ടും ഭ്രമിക്കാത്ത അദിതി സെൻഗുപ്ത എന്ന പത്രപ്രവർത്തകയെ അദ്ദേഹം പരിചയപ്പെടുന്നു. യാത്രക്കിടയിൽ അരിന്ദം മനസുതുറന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജീവിത രഹസ്യങ്ങൾ അദിതിയോട് പറയുന്നതാണു് കഥ.

അരിന്ദവും ശങ്കറും നാടക നടന്മാരായിരുന്നു. കച്ചവടം സിനിമയിലെ കലാമൂല്യങ്ങളെ നശിപ്പിക്കുന്നു എന്ന ആശയത്തിന്റെ വക്താവായിരുന്നു ശങ്കർ. അദ്ദേഹം മരിക്കുന്നതോടെ അരിന്ദം സിനിമയിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നു.

നാടകവും സിനിമയും തമ്മിലുള്ള ആശയപരമായ വിത്യാസങ്ങൾ ഇവർ തമ്മിലുള്ള ചുരുങ്ങിയ കുറച്ചു് വരികളിൽ ലളിതമായി തന്നെ അവതരിപ്പിക്കുന്നു.

സിനിമയിൽ ശ്രദ്ധിക്കാൻ കഴിയുന്ന ചില പ്രത്യേകതകൾ.

എതിർ സീറ്റുകളിൽ ഇരിക്കുന്ന അദിതിയും (ഷർമീള ഡഗോർ) അരിന്ദവും സ്റ്റേഷനിൽ എത്തുമ്പോൾ ഇരുവരും ഫ്രേയിമിന്റെ ഇരുവശത്താണുള്ളതു്. നടുക്ക് ജനാലയിലൂടെ അരിന്ദം മുക്കർജിയുടെ ആരാധകർ അദ്ദേഹത്തെ കാണാനായി ജനാലയിൽ മുട്ടുന്നു. ഈ അവസരത്തിൽ അദിതി അനുഭവിക്കുന്ന സഭാകംഭം പ്രേക്ഷകരിലും പകരുന്നു.

വളരെ ലളിതമായ ഫ്രേയിമുകളും സംഭാഷണങ്ങളും അളന്നു കുറിച്ചു് തിട്ടപ്പെടുത്തിയ മനോഹരമായ മുഹൂർത്തങ്ങളുള്ള ഒരു സിനിമയാണു് ഇതു്.
ഒരു സെക്കന്റുപോലും ബോറടിപ്പിക്കില്ല എന്നു കരുതുന്നു്. കാണാത്തവർ കാണുക.
എല്ലാ മെഗാസ്റ്റാറുകളും കണ്ടിരിക്കേണ്ട ചിത്രം കൂടിയാണു്. നല്ല അഭിനയം കാണാൻ മാത്രമല്ല. ഒരു നല്ല നടൻ എങ്ങനെ വലുതായി വഷളാകുന്നു എന്നും പഠിക്കാൻ.

Kerala Cafe

Kerala Cafe കണ്ടു. 10 കഥകൾ ഉൾപ്പെടുന്ന ഒരു സിനിമ. പ്രഗത്ഭന്മാരായ ഫോട്ടോഗ്രാഫർമ്മാരും, സംവിധായകന്മാരും ഒത്തുചേരുന്ന നിർമ്മിച്ച ഒരു നല്ല സിനിമ.

സിനിമ ഒട്ടും ബോറടിക്കില്ല. എന്നാൽ തീയറ്ററുകളിൽ ഈ സിനിമ ഒരു വൻ വിജയം ഒന്നുമല്ലായിരുന്നു എന്നാണു അറിഞ്ഞതു്. ഇത്രയും ശ്രദ്ധയോടെ സിനിമ എടുക്കാൻ കഴിവുള്ളവരുള്ള നമ്മുടെ കേരളത്തിൽ സിനിമ വ്യവസായം നശിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണെന്നു വിശ്വസിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല. തകർച്ചയുടെ കാരണം  സിനിമയിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്ന പിന്നണിപ്രവർത്തകരുടെതോ, സിനിമാക്കാരുടെതോ തെറ്റല്ല. പ്രേക്ഷകരുടെ വിവരക്കേടാണെന്നു തന്നെ പറയേണ്ടി വരും.

ജീവിതത്തിലെ യാതൊരു വേദനയും അറിയാതെ Capsule പരുവത്തിൽ വിദ്ധ്യാഭ്യാസം തൊണ്ട തൊടാതെ വിഴുങ്ങി വളർന്നുവരുന്ന ഒരു വിഭാഗമുണ്ടു്. അവരുടെ മുന്നിൽ Kerala cafeയുടെ പ്രമേയങ്ങൾ ചിലപ്പോൾ പരാചയപ്പെട്ടേക്കാം.
ഇതേ നിലവാരമുള്ള  productions ഇനിയും ഉണ്ടാകും എന്നു പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു. ഈ സിനിമ ഇനിയും കാണാത്തവർ ആരെങ്കിലുമുണ്ടെങ്കിൽ കാണാൻ മറക്കരുതു്.

The state of creativity in India

I feel that the creative process of deriving a theme in any form of expression is weak in india today, (Be it in architecture, cinema, novel, animation etc.) All art seems to be driven towards base emotions and immediate realities. There is very little scope for Imagination, alternative realities, the future, alternative pasts and  impossible situations.

Mental gymnastics is not something we see explored in indian visual arts.
The unbreakable bond between an artist and his homeland is
a very long lasting one. But if he has to carry that baggage every where he goes he will forever remain an "ethnic" designer. Indian artists have  been anchored by un-written rules and traditions.

We seem to carry this label every where we go. It is important to cultivate a trend that depicts as broad an international flavour as possible, in order to appeal to every one who sees our work. I will draw the example of The Yas Marina Hotel built over the F1 circuit in Abu Dhabi which i recently visited.

The theme and general design was concieved by an Arab American designer. The final out-come was truly international. With vague hints of an abaya clad feminine organic form lying sensually over the F1 circuit. Now that is great engineering with form. Truly inspirational. Truly functional. The arab element is so subtle that they are not obvious to the casual observer. Yet it is there.

This depth did exist during the early period of indian art and literature and architecture.


Mahabharat and Ramayan are great example of  fantasy, imagination, sub-plots and complex textures.

J.R. Tolkien lived in the 1900s, and he was able to create something that comes close to the depth and creative excellence of the Mahabharath. Why has there never been any great epics from the so-called land of the story tellers and epics. I guess somwehere down the line, we indians ceased to be "those indians".

For a nation with over 200 million middle class, educated, literate people, we have a very low creative output.

Mega-stars and Mega accents

An actor unlike your regular Joe, is one who is capable of handling accents and dialects convincingly. I will now give you a list of actors who can mimic dialects and Languages quite convincingly. Jim Carrey, Brad Pitt, Sean Connery, Mel Gibson, Keanu Reeves, Kamalhasan, Amithab Bhachan, Naseerudeen Shah and Ben Kingsley have all handled foreign accents and languages quite convincingly.

I guess that is one aspect that sets them appart from the rest of the acting fraternity. However this crucial skill is simply missing in the arsenal of most super-duper-mega starts from Kerala. Our mega stars can't even convincingly portray the accents from  the different districts of Kerala, let alone a different language. I feel most of these actors are mediocre at best. They simply perform as themselves, and rarely do justice to the characters.

Mamooty's trivandrum accent was praised as a true depction of Trivandrum accent by everyone except those folks from Trivandrum. It was funny, yes. But accurate? not in a million years. Does anyone know why accents have not been an important aspect in conferring the title of "Mega-Star" to these aeging grandfathers.

മലബാർ മാന്വലിൽ പഴശ്ശി രാജ

ശ്രീ എം. ടി. വാസുദേവൻ നായർ പറയുന്നു Malabar Manualൽ പറയുന്ന പഴശ്ശി രാജ എന്ന വ്യക്തിയെയാണു് അതെ പേരുള്ള ചലചിത്രത്തിൽ അവതരിപ്പിക്കുന്നതു് എന്നു.

എന്തായാലും ഈ പറയുന്ന Malabar Manual മലബാറിലുള്ള മമ്മൂട്ടി ഫാൻസ് വായിച്ചിട്ടുണ്ടാകും എന്നു തോന്നുന്നില്ല. പഴശ്ശി രാജ എന്ന വ്യക്തിയും മാപ്പിളമാരും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം ഏതു തരത്തിലുള്ളതായിരുന്നു എന്നു് സിനിമയിൽ ചിത്രീകരിച്ചിരുന്നു എങ്കിൽ മിക്കവാറും ഈ സിനിമ കേരളത്തിൽ നിരോധിക്കപ്പെടുമായിരുന്നു.

Mammooty Fans ഇതു് വായിച്ചില്ലെങ്കിലും ചിലരെങ്കിലും ഇതു വായിച്ചിട്ടുണ്ടാകും എന്നു കരുതുന്നു.

Page 500ൽ 1793ൽ പഴശ്ശി രാജ കോട്ടയത്തു് ഒരു മുസ്ലീം പളി തകർത്തതിനെ കുറിച്ചു പറയുന്നുണ്ടു്.

പിന്നൊരിക്കൽ മപ്പിളമാർ പഴശ്ശി രാജാവിനു കപ്പം കൊടുക്കാതെ പള്ളി നിർമ്മിച്ചതിനു്, താലിബ് അലിക്കുട്ടി എന്ന മാപ്പിള തലവനെ ചതിച്ചു കൊലപ്പെടുത്തി. അതേ തുടർന്ന് പഴശ്ശി രാജ തന്റെ പട്ടാളാത്തെ വിട്ട് ആ പ്രദേശത്തുള്ള എല്ലാ മാപ്പിളമാരെയും കൊലപ്പെടുത്താൻ ആജ്ഞാപിച്ചു. പട്ടാളാം തിരികെ ചെന്നു ആറുപേരെ കൊലപ്പെടുത്തി.

ബ്രിട്ടീഷ് അധികാരികൾ മാപ്പിളമാരുടേ കൊലപാതകങ്ങളുടെ കാര്യകാരണങ്ങൾ അന്വേഷിച്ചപ്പോൾ ആശ്ചര്യത്തോടെ പഴശ്ശി രാജ മറുപടി കൊടുത്തതു്: "തെറ്റു ചെയ്യുന്ന മാപ്പിളമാരെ കൊലപ്പെടുത്താനുള്ള അനുമതി പഴശ്ശി രാജക്ക് സാമ്പ്രദായികമായ ലഭിച്ചിട്ടുള്ള ഒന്നാണു്" എന്നാണു്.

പേജ് 506ൽ പഴശ്ശി രാജ് മാപ്പിളമാരെ കിട്ടിയ അവസരങ്ങളിൽ എങ്ങനെയെല്ലാം മൃഗീയമായി കൊലപ്പെടുത്തി എന്നു വിശതീകരിക്കുന്നുണ്ടു്. താല്പര്യമുള്ളവർക്ക് വായിച്ചുപഠിക്കാം.

വേറൊരവസരത്തിൽ മൂന്നു മാപ്പിളമാരെ കൊലപ്പെടുത്തിയ കുറ്റത്തിനു് ബ്രിട്ടിഷ് അധികാരികൾ പഴശ്ശിയോടു കീഴടങ്ങാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടതായി പറയന്നുണ്ടു.

മാപ്പിളമാരെ കൊലപ്പെടുത്തുന്നതു് പഴശ്ശി രാജക്ക് ഒരു ഹോബിയായിരുന്നു എന്നാണു് Malabar Manual വായിക്കുന്നവർക്ക് തോന്നാൻ ഇടയാകുന്നതു്.

പേജ് 529.
ടിപ്പു സുൽതാനുമായി രഹസ്യ ഇടപാടുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നും, ടിപ്പു അദ്ദേഹത്തെ ആയുധം നൾഗി സഹായിക്കുന്നുണ്ടു് എന്നു ബ്രിട്ടീഷ് അധികാരത്തിനു സംശയമുണ്ടയിരുന്നു.

പേജ് 174
പഴശ്ശി രാജ രണ്ടു മാപ്പിളമാരെ വ്യാജ ആരോപണങ്ങൾ ചുമത്തി ചതിച്ചു കൊന്നതിനെകുറിച്ചു് പറയുന്നുണ്ടു്.

Malabar Manualൽ അവതരിക്കപ്പെട്ട പഴശ്ശി രാജ മാപ്പിളമാരുടെ ഏറ്റവും വലിയ ശത്രു ആയിരുന്നു എന്നാണു്. ഇതിന്റെ ഗ്രന്ഥകർത്താവായ വില്യം ലോഗൺ ഒരു ബ്രിട്ടീഷ് പൌരനായതിനാൽ ഇതൊന്നും വിശ്വസ്നീയമല്ല എന്നു പറഞ്ഞു വേണമെങ്കിൽ ഇതെല്ലാം തള്ളികളയാം. അപ്പോൾ പിന്നെ വേറെ ഏതു ഗ്രന്ഥത്തിലാണു പഴശ്ശി രാജയെ കുറിച്ചു ആധികാരികമായി പറയുന്നതു് എന്നു കൂടി ചോദിക്കേണ്ടി വരും.

ഞാൻ ഈ സിനിമ കണ്ടില്ല. 40X3 = AED 120 കൊടുത്തു് ഇതു് കാണാനും വേണ്ടി ഉണ്ടോ എന്നു ഇതുവരെ ഇതു കണ്ട് ഒരു സുഹൃത്തു പോലും പറഞ്ഞിട്ടില്ല. അപ്പോൽ ഇതു് കാണാൻ തരപ്പെടും എന്നും തോന്നുന്നില്ല.

കണ്ടവരുണ്ടെങ്കിൽ ഈ സംശയങ്ങൾ തീർത്തു തരും എന്നു പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു.

അടിക്കുറിപ്പ്:
പഴശ്ശി രാജയെ കുറിച്ചു wikipediaയിൽ ഉള്ള ലേഖനത്തിന്റെ References കൊടുത്തിരിക്കുന്നതിൽ 90 ശതമാനവും William Logan എഴുതിയ Malabar Manual ആണെന്നാണു് അവകാശപ്പെടുന്നതു്. പേജു number ഒന്നുമില്ലാതെ വെറുതെ Logan എന്നെഴുതിയിട്ടുണ്ടു്. മുകളിൽ പറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ചരിത്രം ഒന്നും wikipediaയിൽ കാണാൻ ഇല്ല എന്നതും ശ്രദ്ധേയമാണു്.

Every dog has his day.

A.R. Rahman, Rasool Pookutty and Gulzar won Academy Awards for their work in Slum Dog Millionaire. Am I proud of these men who finally got their international recognition?
Yes, I am so proud that I jumped with joy, and stayed up in spite of having high fever. Was their work outstanding enough to merit academy awards? Having seen two of the movies nominated for Best Music Score, WALL-E and The Curious Case of Benjamin Button, I don't think A.R. Rahman's score for Slumdog was any better. This was also not the best film that came out of India to address the pain and suffering of Mumbai slums. The film was at best poverty-porn, which was clearly entertaining and uplifting to a western audience who was reeling from their financial crises and needed to see people living under much worse conditions. Entertainment at whose expense? Ours of course. A sort of voyeuristic entertainment from seeing poverty and exploitation at Dickensian levels.

Should we really feel proud about these awards? A few golden statuettes cannot heal insults thrown at our citizens through this movie. A.R. Rahman who gave us so many hits, far greater in composition and musical texture gets an academy award for a number song that would not have seen the light of day, had it been part of any of his previous albums. There may not be a major conspiracy behind these awards as some might allude. What ever the mechanics that work behind these awards, they are clearly not based on the artistic merits of Slumdog Millionaire. I can safely conclude that the mood at the Kodak Theater yesterday was to some how remunerate the people and nation who provided Chicken Soup for the soul at a time of terrible crisis.

നമ്മൾ വെറും ചേരിപ്പട്ടികളോ?

ഭാരതത്തിന്റെ സ്പന്ദനമായ മുംബൈ നഗരത്തെ Slumdog Millionaire എന്ന സിനിമയിലൂടെ ചിത്രീകരിച്ചു് ലോക ശൃദ്ധ പിടിച്ചുപറ്റിയ വിവരം നിങ്ങൾ അറിഞ്ഞിരിക്കുമല്ലോ.

മുംബൈ നഗരത്തിലെ ദരിദ്ര ജനങ്ങളെ ചേരിപ്പട്ടികൾ എന്നു വിളിച്ചതിൽ പ്രതിഷേധിക്കാൻ ആ നാടിന്റെ രക്ഷകൻ എന്നു സ്വയം വിശേഷിപ്പിക്കുന്നവർ പോലും പ്രതിഷേധിക്കാതെ പോയതിൽ എനിക്ക് അത്ഭുതം തോന്നുന്നു. അജ്ഞരായ സാധാരണക്കാർ ഈ സിനിമ ഒരു സ്വദേശ നിർമിത സിനിമയായി കാണുന്നുണ്ടാകും. എന്നാൽ വിദേശത്തു് ഭാരതത്തിന്റെ വാണിജ്ജ്യ തലസ്ഥാനത്തെ കുറിച്ചും, മുംബൈ പോലിസിനെ കുറിച്ചും, അവിടുത്ത പാവപ്പെട്ട ജനങ്ങളെ കുറിച്ചും തെറ്റായ ഒരു ചിത്രമാണു ഇതിലൂടെ പ്രചരിക്കപ്പെടുന്നതു്.

ഹിന്ദുക്കളുടേയും, മുസ്ലീമുകളുടെയും ആരാധന പാത്രങ്ങളെ കുറിച്ചു് ചിത്രങ്ങൾ രചിച്ചാൽ ഇന്ത്യയിലെ മത വികാരങ്ങൾ വൃണപ്പെടും. എന്നാൽ പാവപ്പെ ജനങ്ങളെ അമേദ്യത്തിൽ മുങ്ങി കുളിച്ച വെറും തെരിവു പട്ടിയെ പോലെ വിദേശരാജ്യങ്ങളിൽ ചിത്രീകരിച്ചാൽ ഒരു ചുക്കും ഉണ്ടാവില്ല. അതു കണ്ടു കയ്യടിക്കാനും ജനം ഉണ്ടാകും.

80-കളിൽ ഇന്ത്യയിൽ ഇറങ്ങിയ അനേകം സിനിമകളുടെ ഒരു സങ്കര ചിത്രമാണു Slumdog Millionaire. പാമ്പാട്ടികളുടെ നാട് എന്ന പാശ്ചാത്യ സംകല്പത്തിന്റെ ഒരു പുതിയ പതിപ്പായി മാത്രമെ ഈ സിനിമയെ കാണാൻ കഴിയു. മുംബൈ അധോലോകത്തെ കുറിച്ചും ചേരികളെ കുറിച്ചും അനേകം സിനിമകൾ നമ്മൾ കണ്ടിട്ടുണ്ടു്. സാങ്കേതിക പരമായി Slumdog Millionaire ഉയർന്ന നിലവാരം പുലർത്തി എങ്കിലും, Deewar, Sathya, Company, Chandni bar, എന്നീ സിനിമകളെകാൾ പുതിയ ആശയങ്ങൾ ഒന്നും തന്നെ ഇതിൽ കാണാൻ എനിക്കു് കഴിഞ്ഞില്ല.

ഇതോടു കൂടി ഒരു കാര്യം മനസിലായി ഇന്നും ഇന്ത്യയിൽ സായിപ്പിനെ കണ്ടാൽ കവാത്തു മറക്കുന്നവർ ഉണ്ട്.